ادامه ی مباحث ولایت فقیه :
اگر حکومت و حاکمیت اسلامی خواست مردم است؛ چنانچه رأی مردم عوض شد، حاکمیت اسلامی چه جایگاهی پیدا می‏کند؟

بر اساس آیات و روایات متعدّد، مشروعیت حکومت و حاکم اسلامی اعم از امام معصوم یا نایب او مانند ولی فقیه در عصر غیبت وابسته به رأی مردم نیست ؛ بلکه رأی، رضایت، کمک و همدلی مردم، باعث به وجود آمدن و تحقق عینی حکومت اسلامی می‏شود.

حضرت امیر(ع) می‏فرماید: «لولا حضور الحاضر و قیام الحجه بوجود الناصر... لالقیت حبلها علی غاربها»
«اگر حضور بیعت‏کنندگان نبود و با وجود یاوران حجّت بر من تمام نمی‏شد... رشته کار [حکومت‏] را از دست می‏گذاشتم» نهج‏البلاغه، خطبه سوم.
همچنین می‏فرماید: «لا رأی لمن لا یطاع»
«کسی که فرمانش پیروی نمی‏شود، رأیی ندارد» نهج البلاغه، خطبه 27.

این سخنان همگی بیانگر نقش مردم در پیدایش، تثبیت و کارآمدی حکومت الهی ، خواه حکومت رسول‏الله(ص) و امامان معصوم(ع) و خواه حکومت فقیه در زمان غیبت است. حکومت اسلامی بر اراده تشریعی الهی استوار است و رأی خدا در همه جا مطاع بوده و اعتبار رأی مردم تا وقتی است که با دین تنافی نداشته باشد.
بنابراین «مقبولیت مردمی» با «مشروعیت الهی» نه تلازمی دارد و نه تنافی. در عین حال حاکم دینی حق استفاده از زور برای تحمیل حاکمیت خویش را ندارد. اگر نفوذ کلمه ولی فقیه از دست برود، مشروعیتش از دست نمی‏رود؛ بلکه تحقق حاکمیت با مشکل مواجه می‏گردد. بحمد الله این فرض در زمان ما واقع نشده است.
   در هر صورت بعد از تشکیل حکومت اسلامی اگر خدای ناکرده اکثریت مردم دیگر تمایلی به ادامه حکومت نداشته باشند؛ باز هم حفظ آن بر همه حتی اقلیت واجب است؛ زیرا حکومت اسلامی همچنان دارای مشروعیت است. از این رو باید تمامی امکانات و ابزارها و زمینه‏های فراهم‏سازی مقبولیت مردمی را برای کارآمدی حکومت اسلامی و تثبیت، دوام و استمرار آن به کار گرفت. همچنین باید ریشه‏های نارضایتی مردم را شناسایی کرد و در صدد حل آن برآمد. اگر این امر محقق نشد و حکومت اسلامی نتوانست حد نصاب مقبولیت را که برای ادامه حفظ و بقای حکومت لازم است به دست آورد و ادامه حکومت منجر به کشتار، خونریزی و خلاصه مفسده عظیمی باشد به گونه‏ای که موجب رضایت شارع نباشد تکلیف ساقط می‏شود.